Buenos Aires

Zondag 26 December 2010
In de loop van de namiddag stapten we over het tarmak van de nationale luchthaven van Buenos Aires naar het luchthavenbusje dat ons enkele meters verder tot in de terminal bracht. We hadden op voorhand een hostel geboekt en het kostte ons even moeite om uit te vissen hoe we best tot in dit hostel konden geraken. Bleek dat het ons slechts 10 minuten en 20 pesos (4-5 euro) zou kosten om met de taxi aan de deur te worden afgezet. Zo gezegd zo gedaan en tegen 4 uur wandelden we al door de winkelbuurt van Palermo. Al snel vond Nele haar kleedje voor oudejaar en we genoten na van de aankoop met een heerlijke milkshake op het Plaza Palermo Viejo. De zoektocht naar een bankautomaat die niet leeg was verliep iets later minder vlot en eindigde zelfs volledig zonder succes. De feestdagen midden in het weekend hadden blijkbaar alle bankautomaten in BA laten leeglopen. Dankzij Mister Visa gingen we toch nog met een goedgevulde buik naar bed in een kamer zonder airconditioning, iets wat bij 35C en een vochtigheidsgraad die tegen de 90% aanloopt anders geen al te grote luxe is.

Maandag 27 December 2010
Op maandag begon ons echte toeristische bezoek aan Buenos Aires. Eerste halte was de wijk Boca. Hier ligt het stadion van de legendarische Boca Juniors, hier werd Maradonna groot, maar daarvoor kwamen wij niet, alhoewel we een Maradonna look-a-like tegen het lijf liepen die voor ongeveer 20 euro wel met je op de foto wou, nee bedankt. Wij werden vooral aangetrokken door de kleurrijke huisjes in de straten. Boca was de wijk waar jaren geleden de inwijkelingen terechtkwamen. Zij werkten er in de haven of de visserij. De overschot van de verf waarmee de boten werden opgelapt werd gekwakt op de ijzeren golfplaten waaruit de huizen in de wijk waren/zijn opgetrokken, wat de wijk zijn typische kleurrijke uiterlijk geeft. Naast de kleurrijke gevels, herinneren de verschillende levensgrote poppen die uit de ramen van de huizen hangen aan de inwijkelingen van weleer. De meesten onder hen waren mannen die zonder vrouw naar het beloofde land waren getrokken. Zij zochten hun toevlucht in de verschillende huisjes van plezier die de wijk rijk was. Daar dansten ze op sensuele, uitdagende manier met de vrouwelijke (op)diensters, de tango was geboren. Net zoals de Maradonna look-a-like zijn centjes in Boca probeert te verdienen op de geschiedenis van de wijk, vind je in het straatbeeld verschillende mooi uitgedoste koppels die je voor enkele pesos in een gelijkaardig tango-kleedje steken, je in een tango-pose plaatsen en een foto voor je nemen. Wij waren echter meer geinteresseerd in de echte tango-dansers die op de terrassen van elk cafeetje in de straat het beste van zichzelf gaven, begeleid door een liveband.
Na Boca voldoende te hebben verkend, het is niet de veiligste wijk van BA en je gaat dus best niet te ver, namen we een bus tot in de San Telmo wijk. Daar stapten we uit om door deze buurt te flaneren en om te lunchen. We wandelden daarna in een adem door tot aan de oude haven die op een schitterende manier gerestaureerd werd. Dit is een van de duurdere wijken van BA. Een ijsje kon er nog net af, maar de 500 euro voor een kamer in het Hilton hotel was er net iets te veel aan. We doen het nog wel een dagje zonder airco dan. Vanuit de havenwijk is het niet ver tot aan het historische centrum van de stad met als blikvanger het presidentiele paleis. Niet zozeer omwille van de architectuur, alhoewel die er ook zeker mag zijn, maar vooral omwille van de historische waarde van de plaats. Vanop het balkon van dit paleis spraken Eva -Evita, van de gelijnamige film met Madonna in de hoofdrol- en haar man, president Perron, hun landgenoten toe en bekoorden zo de harten van de Argentijnse middenklasse, vrouwen en armeren. Verder wierpen we rond het centrale plein nog een blik op de kathedraal en het oude gouverneurspaleis dat tevens het eerste stadhuis van BA was.
Omdat we toch al aan zo een volle dag bezig waren, besloten met de metro terug naar ons hostel te bollen. Die laatste rit was misschien wel, onverwacht, het mooiste historische bezoek van de dag. We stapten in een metrostel dat nog moet dateren uit de tijd dat de metro voor het eerst in dienst werd genomen, het metrostel zelf, de banken, de deuren, alles was er nog volledig uit hout. Zowaar een verborgen toeristische trekpleister. Het was al ver na acht uur toen we in ons hostel aan onze soep met broodmaaltijd begonnen. Niet veel later lagen we weer te koken in ons bedje - geen lakens nodig.

Dinsdag 28 December 2010
Another sunshiny day, 32C vanaf minuut 1 en vochtig voor de pest - alles plakt! Op dinsdag wilden we vooral de immense Recoleta begraafplaats van Buenos Aires bezoeken. Omdat het toch aangenaam wandelen was in de stad besloten we om niet onmiddellijk met de metro tot de begraafplaats te gaan, maar eerst nog eens de Avenida 9 de Julio te gaan bewonderen en in adem langs het opera-house te wandelen. Toch weer allemaal de moeite waard. Het was al iets na twee toen we eindelijk bij de begraafplaats aankwamen en die was behoorlijk indrukwekkend. Hier staan duizende kappellen tegen elkaar aangebouwd waarnaast de kapel aan de staatsschool in Meeuwen een brievenbus lijkt en de kerk in Stevoort of het begijnhof in Leuven maar net niet voor hoeft onder te doen (en soms wel trouwens). Zoals elke goede toerist die deze begraafplaats bezoekt gingen ook wij op zoek naar het graf van Eva Perron en haar (ouderlijke) familie. Na een half uur door het kerkhof te hebben gedwaald, waren we zeker dat we de graftombe der graftombes hadden bereikt, waarom zouden er anders 20 toeristen rond een enkele tombe staan te gapen. En jawel daar rust Evita Perron en haar familie en hingen de bloemen tegen de gevel. Drie kappelletjes verder stond de vuilnisbak met verwelkte bloemen en lege flesjes water... respect voor de (andere) doden!?! De tombe van de familie was mooi verzorgd(sommige op het kerkhof waren dat minder), maar was niet erg groot, vergeleken met hele kerkgebouwen waarin mensen begraven lagen. We waren blij dat we, deze weliswaar erg toeristische plaats, niet aan onze neus hadden voorbij laten gaan.
Vastberaden dit keer niet te laat terug in het hostel te zijn, zetten we, na de lunch dichtbij het Kerkhof, koers naar Palermo. We hadden nog even tijd voor de Japanse tuin, die we net zo goed hadden kunnen overslaan. Op de terugweg (te voet) werden we plots voorbijgereden door grote 4x4's op een stuk van de weg dat duidelijk was afgesloten. Hier zouden morgen de wagens van de Dakar rally ten toon worden gesteld, wij moesten het echter doen met de perswagens en een vriendelijke Franse journalist die ons fier vertelde dat het zijn 30ste Dakar was, de 3de in Zuid-Amerika. We waren toen al bijna terug in ons hostel. Daar wachtte een heerlijke assado (bbq), georganiseerd door het personeel van het hostel, en een vodka-jelly als dessert. Die behoorlijk straffe jelly was meteen de aanzet voor meer onverantwoord drankgebruik in een drinkspelletje met twee lokale Argentijnen (broer en zus), een Zweed die het na 10 minuten al echt niet meer zag zitten, de werknemer van het hostel die op dat moment de dienst uitmaakte en een Amerikaan die er maar niets van begreep. Tegen half drie en met een vroege vlucht in het vooruitzicht hielden wij het na het spelletje voor bekeken, de rest dook nog het zwoele Argentijnse nachtleven in. We hebben ze niet meer gezien.