Teresopolis en Petropolis

Zondag 9 Januari 2011
We bereikten Teresopolis in de vroege namiddag en vonden onze intrek in een hotel waar onze kamer met dubbel bed maar half zo veel koste als de kampeerplaats waar we de afgelopen twee nachten hadden verbleven. Zonder talmen begaven we ons naar het bureau van de toeristische informatie om uit te vissen wat we die dag en de dag erna zouden kunnen doen. Heel veel tijd schoot er die zondag niet meer over, dus besloten we al vlug om het Serra dos Orgaos park op maandag te gaan bezoeken. We stapten wel op een plaatselijke bus naar de zondagmarkt aan de ingang van het stadje Teresopolis. Aan honderden standjes werd er hier zowat van alles verkocht, kledij, koeken, gebak, handwerk, artisanalia, suikerrietsap, etc. Wij gingen er voor een ijsje en een gebakje nadat we eerder tussen de locals hadden plaatsgenomen aan de bbq-tafel voor een glaasje Guarana en copo (sap van de guarana-vrucht, het smaakt naar grenadine).
Vanop het marktplein wandelden we daarna tot aan het platform naast de hoofdweg tussen Rio de Janeiro en het gebergte dat uitzicht geeft op Rio de Janeiro (in de verte) en de Dedo de Deus (de vinger van God), een rotsformatie in de vorm van een hand met opgestoken wijsvinger, het bekendste landschapskenmerk van het park en de streek. Het weer was schitterend en het uitzicht werkelijk adembenemend. We hadden jammer genoeg onze camera vergeten, iets wat ons naar het einde van de reis blijkbaar meer en meer begint te gebeuren. Verzadigd denk ik. Na anderhalf uurtje te hebben rondgehangen aan het uitzichtpunt namen we een bus terug naar het stadje. Na een verfrissende douche gingen we op zoek naar een goedkoop restaurantje. Dat vonden we in een erg levendige straat op nog geen 2 minuten van ons hotel. Op de stoep hadden de verschillende cafe/restaurant-uitbaters hun plastieke stoeltjes en tafeltjes uitgestald en het bier vloeide er rijkelijk. De muziek kwam ofwel van cafe-gangers die hun gitaar of accordeon hadden meegebracht of uit de luidsprekers van de auto's die op straat geparkeerd stonden. Ons avondmaal koste 10 reais (5 euro) en daarvoor kregen we een biefstuk, een salade, frietjes, farofa (gekruide maniok-bloem, typisch voor Brazilie) en feijao e arroz (bonen in saus, ala feve au lard, met rijst, opnieuw typisch). De buik vol bleven we nog even zitten voor een Itaipava (plaatselijk biertje) en toen trok Nele zich terug naar het hotel om na te gaan of ze nog nieuws had ontvangen ivm de sollicitatie die ze lopende had. Ik bleef nog even hangen met de Franse studenten die we op de bus terug naar Terosopolis hadden ontmoet.
Toen ik een uurtje of twee later de hotelkamer binnenglipte was Nele nog steeds wakker. De sollicitatieprocedure voor de job die ze leuk zou vinden was stopgezet. Bij een gebrek aan regering in ons thuislandje was men op de immigratiedienst van Leuven, waar Nele aan het solliciteren was, niet zeker van het budget en dus kon men nog niemand aanwerven. Dankjewel dames en heren politici. De tijd die ik op straat in het feestgedruis op zondagavond spendeerde, had Nele gebruikt om al op zoek te gaan naar een andere job...

Maandag 10 Januari 2011
Op maandag stond er een bezoek aan het Nationale Park van Serra dos Orgaos op het programma. We probeerden nog even als Brazilianen binnen te geraken (helft van de prijs), maar vielen al snel door de mand toen de vrouw aan de ingang extra vragen begon te stellen over onze plannen eens in het park. Gringo-prijs dus. Aan het bezoekerscentrum werden we verwelkomd door een enthousisaste medewerkster die ons de nodige info bezorgde. Na een een korte sessie raad-je-plaatje met plaatjes van de plaatselijke fauna vertrokken we goed voorbereid en met proviand de jungle in. Het eerste wandelpad dat we namen bracht ons behoorlijk steil omhoog tot aan een punt dichtbij de Dedo de Deus met een prachtig zicht op de omgeving. De postkaart foto's spreken voor zich.
Terug op de hoofdweg van het park botsten we plots op 3-4 Tamandua's, mierenetende wasbeertjes. We benaderden ze eerst erg voorzichtig om ze niet te verschrikken, wat uiteindelijk toch gebeurde toen de fles water uit mijn handen glipte. De beestjes verdwenen even in het bos, maar kwamen na 30 seconden des te geinteresseerder terug het pad op. Nu waren wij eerder op onze hoede voor de beestjes die ons nogal resoluut benaderden. Het leverde alleszins leuke foto's op.
Na deze toevallige ontmoeting wandelden we verder naar het eindpunt van de hoofdweg waar we genoten van een welkome verfrissing in een natuurlijke douche. Heerlijk fris, een beetje koud zelfs vond ik persoonlijk. Met de maag vol van een broodjeslunch waren we daarna klaar voor het verhoogde pad dat vanaan de waterval vertrok. Dit aangelegde pad hangt 5-11 meter boven de grond van het oerwoud en geeft je zo een heel ander zicht op het bos. Je loopt dichterbij de kruinen van de bomen en kijkt nu eerder naar beneden dan omhoog. Een prachtige jungle-wandeling. Jammer genoeg hoorden we de aapjes wel, maar zien deden we ze niet. Mensenschuw die beesten.
Zeer tevreden over het park keerden we terug naar het centrum van de stad, slechts 15 minuutjes per bus, waar we op dezelfde plaats gingen eten. Op maandag is het feest in de straat minder uitbundig, maar het eten, de farofa, feijao en arroz (dit krijg je standaard bij je maaltijd, heerlijk) waren weer heel lekker en aan de overkant van de straat werden we nog vergast op een Capoera vertoning. Een groepje jongeren voerden er in aangepaste kledij een show op van de typisch Braziliaanse gevechtsdans op de tonen van live muziek. Ah, Brazil!

Dinsdag 11 Januari 2011
We were bound for Petropolis op dinsdag. Via een weg doorheen het park van de Orgaos bergen bereikten we iets voor de middag de zomer residentie van de voormalige keizer dom Pedro II en zijn regering. Omwille van het bewolkte regenachtige weer hadden we jammer genoeg niet ten volle kunnen profiteren van de ongetwijfeld schitterende omgeving waar we doorreden.
In Petropolis vonden we al snel een hotel dat ons aanstond, op twee stappen van de standplaats van de lokale bussen, en gingen we op zoek naar mijn vierde zonnnebril van de trip. Nummer drie had het net begeven. We bezochten er verder nog het Paleis van de Keizer die zijn naam aan het plaatsje gaf en de Kathedraal die in een omgeving ligt die aan Amsterdam doet denken: veel smalle riviertjes door de stad met kleine bruggetjes erover, enkel de fietsen ontbraken. Later die namiddag begon het te regenen en trokken we ons terug in een cafeetje waar ik me verder verdiepte in het boek "Higher than the eagle soars, a path to Everest" door S. Venables terwijl Nele haar volgende sollicitatie afwerkte (UHasselt dit keer, hopelijk hoeven zij niet te wachten op een regering om hun budget te kennen). De regen die 's namiddags was beginngen vallen hield heel de nacht aan en we hoorden maar later dat hij voor verschillende aardverschuivingen in Petropolis, Teresopolis en andere delen van de staat Rio de Janeiro had gezorgd. Met honderden doden was de regen die ons in een cafeetje had gejaagd de voorbode geweest van een van de ernstigste natuurrampen die Brazilie ooit heeft gekend. Het regenweer zou de volgende dagen in deze streek nog even aanhouden. Wij merkten er weinig van en sliepen rustig in ons hotelletje.

Woensdag 12 Januari 2011
Op woensdagmorgen namen we al vroeg, met regen op de snoet, een bus naar de rodoviaria van Petropolis om daar, na een koffie, sapje en chocolade croissant, op een bus naar Rio de Janeiro te stappen. We hadden nog geen enkele namiddag doorgebracht op het strand van Copacabana en het werd hoog tijd dat we daar werk van maakten!