Ilha Grande - 2. Palmas

Maandag 17 Januari 2011
We hadden op zondagavond onze kleinere rugzakken al volgestoken met het absoluut noodzakelijk. Na het ontbijt en de inkopen propten we ons eten er nog bij en plakten we de tent en de matrasjes tegen een van de rugzakken. We waren klaar voor onze jungle-wandeling naar het strand van Palmas. Iets voor elf uur velieten we Abraao, om elf uur zagen we er beiden uit alsof we met onze kleren aan in de oceaan waren gesprongen, zo nat van het zweet stonden we. Als vanouds was het snikheet en enorm vochtig. Tel daar nog bij dat het pad over een allesbehalve vlak terrein loopt, door de dichte jungle begroeiing die nog een schepje bovenop de vochtigheid doet en je weer waarom. Het was echter een schitterend pad doorheen een prachtige omgeving. Anderhalf uur nadat we de jungle waren binnengewandeld, verlieten we die weer om op het strand van Palmas aan te komen. Nele, over het algemeen net ietsje gevoeliger aan oververhitting dan ikzelf, stopte aan het begin van het strand om een duikje te nemen in de oceaan ter afkoeling. In ware zelfkastijding zette ik mijn weg verder om de 5 kleine kampeerplaatsen langs het strand te gaan vergelijken. We vonden uiteindelijk ons stekje bij Mario, de oude sympathieke eigenaar/beheerder, van de gezelligste en kleinste camping aan het einde van het strand van Palmas. Voor 10 euro sliepen we op een goedverzorgd stukje land met toegang tot douche en toilet op een pas van een restaurantje waar je voor 5 euro een volledige maaltijd kan krijgen en dat op nog geen pas van de oceaan! In de baai ligt een oud vissersbootje voor anker (we hebben het 4 dagen lang niet van plaats weten veranderen) dat het plaatje met op de achtergrond de Costa Verde compleet maakt. Het kan slechter. Hier gunden we onszelf onze verdiende rust met een (behoorlijk straffe) caipirinha naast het strandlaken. De maaltijd 's avonds (gefrituurde vis met een slaatje, frietjes en de onvermijdelijke farofa, feijao y arroz) op het strand met zicht op zee was heerlijk, de nachtrust zoals je mag verwachten op een leeglopende matras.

Dinsdag 18 Januari 2011
De topattractie van Ilha Grande is het strand van Lopes Mendez. Helderblauw water, puur wit zand en een baai waar geen boten zijn toegelaten wat het onbewoond eiland gevoel alleen nog maar versterkt. Vanop het strand van Palmas is het echter nog een uur wandelen tot aan Lopes Mendez. Op zich geen probleem, ware het niet dat het opnieuw was "om kapot te gaan" (vrij vertaalde Mieverse uitdrukking die zoveel betekent als "te warm om nog maar een voet te verzetten"). We zetten onszelf er overheen en vatte de tocht aan. Er waren nog toeristen die dag die een tripje naar Lopes Mendez hadden gepland en we deelden met hen het pad, i.e. we gingen ze voorbij als het bergop ging en werden vlot gepasseerd op de dalende stukken. Vanaf Pouco, het laatste strand met aanlegsteiger voor Lopes Mendez, nam het aantal mensen op het pad nog toe. Bij aankomst werden we verwelkomd door het verwachte helderwitte zand en de schitterend blauwe zee, maar ook door venters en een behoorlijk aantal andere toeristen. We hadden ons onbewoond eiland en verlaten strand nog niet bereikt. We gingen daarom nog voor een martelgang van een half uurtje in de vlakke zon om ons dan onder een schuin gegroeide palmboom te installeren. We hadden ons verlaten strand bereikt! Om het nog wat idyllischer te maken wees ik mezelf de taak toe om een van de kokosnoten op het strand te openen met op het strand aangespoeld materiaal (lees: wat hout en een plastieke zandschepje dat een kindje achtergelaten had). Verschillende notenkraak-afkoel cycli later was (tot onze grote verbazing) mijn missie geslaagd en kreeg ik van Nele mijn officiele Robinson-diploma. Het kokos-vruchvlees, vers van de kraak smaakte heerlijk! Tot ongeveer half zes genoten we van ons plekje alleen op de wereld en dan vatten we de terugweg naar Palmas aan.

Woensdag 19 Januari 2011
Het was ondertussen 25 dagen, van in Bariloche, geleden dat we nog eens een tekstje voor de blog hadden geschreven of onze foto's hadden geselecteerd. Hoog tijd dus om er nog eens werk van te maken. Bovendien kan je je moeilijk een betere locatie inbeelden voor wat rustig schrijf-en computerwerk dan op het strand van Palmas. Nele nestelde zich op haar strandlaken op het strand, ik positioneerde me op een stoel in de schaduw, met zicht op het strand, de oceaan, het vissersbootje en de Costa Verde, met de computer. Bemerk de voorbedachtheid, de computer had deel uitgemaakt van het "absoluut noodzakelijke" dat we vanuit Abraao door de jungle hadden meegenomen naar het strand van Palmas. Tussen het zwemmen door (we hadden er ondertussen een gewoonte van gemaakt om per dag een aantal keren tot aan het vissersbootje te zwemmen...wat toch wel ongeveer 100m van de kust lag), rusten naast Nele, sippen aan mijn pintje en babbelen met de locals (het Portugees bolde ondertussen behoorlijk) door, schreef ik wat aan de blog, met als gevolg dat er bij valavond nog heel wat bleef te schrijven. De beslissing om 's anderendaags nog tot laat in Palmas te blijven en er een gelijkaardige dag van te maken, viel snel.
Na het avondeten leende Mario me wat van zijn vismateriaal en spendeerde ik met enkele studenten uit Minas Gerais, naar Ilha Grande gekomen voor het verlengde weekend, enkele uren op de pier van Palmas. Resultaat, twee kleinere visjes voor Dries, waarvan eentje door mijn collega vissers gebruikt werd voor het vangen van een stuk of 7 grotere exemplaren. De setting was er eentje zoals je die alleen maar in dromen ziet. Op de houten pier, een heldere schitterende volle maan, weerspiegelt in het kalme water van de oceaan en in de verte nu en dan een bliksemschicht en donderslag.

Donderdag 20 Januari 2011
Ik had daags voordien de tijd genomen om mijn luchtmatras te repareren en sliep die nacht veel beter. Vol goede moed begon ik onmiddellijk na het ontbijt aan de blogteksten, vastberaden een heel stuk op te schieten vooraleer we 's avonds terug naar Abraao zouden wandelen. Ik wou al onmiddellijk een frisse Guarana em copo (vruchtensap op basis van Guarana zonder koolzuurgas of andere toevoegingen) bestellen, maar de barvrouw vertelde me dat ik nog even geduld moest hebben. De drankjes waren nog niet koud, maar de ijsboot kwam er al aan. En ja hoor, aan de andere kant van het strand zag ik het blauw-witte bootje over het strand hoppen, de zee in, tiental meters terug tot aan het strand en vandaar weer de zee in, enz. Dit was het bootje dat 's morgens het ijs naar de restaurantjes bracht om de frigo's bij te vullen. Geen elektriciteit hier. Jep, this is the kind of place where you have to wait for the ice-boat before you can have a cool drink! Ronduit schitterend. Ik wachtte heel erg graag tot de ijsboot voor mijn neus aanmeerde en de kerel die over het strand de boot overal volgde het ijs in ons restaurantje binnenbracht. Nog even en mijn Gaurana zou ijskoud zijn.
De rest van de dag was niet zo heel verschillend van die van daarvoor, buiten dat ik nu iets harder mijn best deed om meer op te schieten wat de blog betrof - en daarbij Nele bijna begon te verwaarlozen, dixit Nele -, en dat we ons tentje opbraken. Zon, zee en strand. Tegen half zes waren we volledig klaar om de terugweg naar Abraao aan te vatten. Met ons rugzakje inclusief tent en matjes op de rug en wandelschoenen aan stapten we vastberaden naar de andere kant van het strand waar het pad naar Abraao het oerwoud in liep. Net voor we dat punt bereikt hadden, hoorden we vanop het water plots: "Abraaaaaoooo, Abraaaaoooo, ...!". Een klein motorbootje, al goed gevuld met toeristen, vaarde langs de kust en de "kapitein" probeerde nog vlug wat klanten te ronselen. Vanop het strand riepen we hem toe hoeveel de trip kostte. Slecths 10 Real zo bleek. We hadden vlug onze wandelschoenen terug uit en stapten door het water naar het bootje dat al tot dichtbij het strand was komen varen. Vijftien minuten later ipv anderhalf uur later, stonden we terug in Abraao. Daar sloegen we ons tentje op op dezelfde camping als voordien en maakten we onze rugzakken klaar voor de terugtocht naar Angros dos Reis de dag nadien. We deelden nog een heerlijke pizza en kropen vroeg ons tentje in.

Vrijdag 21 Januari 2011
Op vrijdag schoven we, net zoals de andere dagen in Abraao, aan aan de kassa van de enige bakkerij in het stadje voor ons ontbijt en sleepten toen heel onze bagage naar de aanlegsteiger van waar we terug naar Angros dos Reis zouden vertrekken. Voor we de camping verlieten, kregen we van de geweldig vriendelijke en vrolijke bazin van het plaatsje nog allebei een T-shirt mee van Ilha Grande. In Angros namen we de bus richting Paraty, onze laatste stop voor Sao Paolo...