Woensdag 29 December 2010
Iets na de middag landen we op de luchthaven van Rio de Janeiro. We waren aangekomen in Brazilie. Aan onze lessen Spaans zouden we vanaf nu niets meer hebben, we hadden het Portugees sprekende deel van Zuid-Amerika bereikt. Onze reis zat er op, vanaf nu zouden we het een stuk rustiger aan doen, de vakantie was begonnen. Het was ook de eerste keer dat er iemand ons zou staan opwachten. We hadden Montreal met stille trom verlaten, just the two of us en gedurende drie maanden namen we bus na bus, vlucht na vlucht om steeds op een nieuwe, onbekende plaats aan te komen, just the two of us. Nu stonden Marc en Fabiana, hij een Australier, zij van Rio de Janeiro, born and raised, vrienden die we in Canada hadden leren kennen, ons op te wachten. We waren allebei een beetje zenuwachtig om hen terug te zien, terug bekende gezichten te zien, maar het deed enorm deugd. Met de auto van Fabiana's (Fafa voor de vrienden) stiefpa, Serge, begaven we ons naar de Estrada Pau Ferro, aan het begin van de Linha Amarello (de gele lijn), de autosnelweg die Rio binnen loopt.
We installeerden ons in hun huis, onderdeel van een condomino, en spendeerden de rest van de namiddag met het verkennen van de buurt die Jacarepagua heet. Deze buurt, zoals de meesten in Rio de Janeiro, is opgebouwd uit condomino's, winkeltjes en cafeetjes. Zo een condomino is een verzameling van een honderdtal (bijna) identieke rijhuizen binnen een omheind terrein dat verder een zwembad, bbq-plaats, feestzaaltje, voetbal- en volleybal-pleintje etc. bevat. Je wandelt er binnen langs de grote poort waar de portier, die weet wanneer welke bus naar waar voor de condomino passeert, je vriendelijk begroet. Iedereen kent er iedereen,... behalve ons, de gringo's! Die eerste namiddag in Brazilie was onmiddellijk heel erg gezellig. Ik kocht mijn eerste Havaianas, de typische Braziliaanse flip-flops en een absolute must in Brazilie, en we zetten ons aan tafel op een van de vele goedgevulde terrasjes op de stoep voor onze eerste Skol (pilsbier). We bestellen een grote pint voor ons vier, de ober brengt er drie in een grote emmer ijs, opent er onmiddelijk twee en is later verwonderd dat hij de derde fles niet hoeft open te doen. We moeten naar het huis voor een heerlijk "snack"-avondmaal; broodjes met beleg en vijf a zes soorten nagerecht (cake, zoete bananen, gebak, jelly, fruitpate), allemaal even lekker. Met de buik goed, te, vol kruipen we ons bed in. Welkom in Brazilie!
Donderdag 30 December 2010
Vastberaden om de familie niet te veel te last te zijn, Marc niet te veel te hinderen bij zijn eerste kennismaking met de schoonfamilie na een relatie van een jaar en Fafa niet te storen nu ze haar familie voor het eerst in drie jaar terug ziet, hadden we besloten om op donderdag het centrum van de stad te gaan bezoeken. Dankzij een stevig en uitgebreid ontbijt en de typische lange Braziliaans afscheidprocedure kwamen we daar maar tegen de middag aan met bus nr 2111. Het was even zoeken naar het bureau van de toeristische informatie, waar we een enorm handig kaartje van de stad meepikten (we namen eigenlijk 3 stuks mee, je weet maar nooit). We lunchten in de plaatselijke Mc Donalds waar we door de plaatselijke studenten hartelijk werden welkom geheten in hun stad. We wandelden door de winkelwandelstraat van Praca X naar Praca 15 langs de oudste, de mooiste en de belangrijkste kerk van de stad (3 verschillende examplaren), langs het opera/theater-huis tot aan de boot-terminal en ploften ons dan neer in een overvolle straat met de plaatselijke bedienden die de eindejaars/zomer-vakantie aan het inzetten waren. Overal feest, pintjes, gezang, neerdwarrelend papier,... dit is Rio de Janeiro. Terug in Jacarepagua, met de hulp van de locals op bus nr 2111, propten we ons opnieuw vol met brood, beleg en dessert alvorens, na een uiteenzetting te hebben gegeven over het verloop van onze dag, opnieuw ons bedje in te kruipen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten