Genoeg gefeest, gerust en gezwommen, het was tijd voor die-hard toerisme. Opdracht een was een tocht naar het grote standbeeld van Christus op de Corcovado, waarop we vanuit ons appartement een prachtig zicht hadden. Eens aangekomen aan het treinstationnetje vanwaar je de trein naar het beeld neemt, bleek echter dat we niet de enigen waren die tot 2 januari hadden gewacht om naar "O Cristo" te gaan. De rij wachtenden was ons te lang en we besloten ons bezoek nog enkele dagen uit te stellen. Ter vervanging wandelden we nog wat door de xxxxx.... wijk en namen we daarna de metro naar het einde van Copacabana. Van daaruit wandelden we 10 minuten tot aan het Nationale Park "Lage", waar Fabiana vroeger nog vakantiewerk had gedaan. Net buiten de stad zaten we na enkele passen al volledig in het oerwoud en vanop de top van de heuvel waarover het pad dat we volgden leidde, hadden we een schitterend zicht op het lagoa Rodrigo de Freitas, het meer dat net ten noorden van Ipanema en Leblon ligt, en op O Cristo. We kookten die avond zelf in ons appartementje, maar moesten uiteindelijk toch onze toevlucht nemen tot brood en kaas omdat de kruidensaus die we hadden gekocht net iets zouter was dan we hadden gedacht. Dit was erger dan heel de dag zeewater drinken...
Maandag 3 Januari 2011
Absoluut niks gepland voor maandag en als je op een steenworp van het strand verblijft betekent dat zon, zee en strand. De zon liet het in het begin van de dag echter nog al afweten, in feite was de zon sinds onze aankomst in Brazilie nog nooit echt volledig door het wolkendek gebroken en hadden we er vooral wisselvallige dagen opzitten met behoorlijk veel motregen. Jawel dit is de zomer in Brazilie, het was blijkbaar perfect normaal voor de tijd van het jaar. Bij gebrek aan zon en met toch behoorlijk plakkend weer besloten we eerst nog eens via internet te achterhalen of we in Belgie al een regering hadden, niet dus. Dan maar naar het strand. Tegen de avond maakten we een heerlijke spaghetti klaar (veel beter dan die zoute brie de dag voordien) en vergezelden we Marc en Fafa die met Fabiana's schoolvriendinnen in Leblon, de wijk ten oosten van Ipanema, hadden afgesproken. We zouden normaal nog een nachtje in ons appartementje kunnen verblijven, veel te kort vonden wij en in mijn meest charmante, gebrekkige Portugees belde ik de oudere vrouw die ons het appartementje verhuurde om nog enkele nachtjes langer te kunnen blijven. Mission accomplished, we beklonken een, voor de locatie, superdeal voor 5 extra nachten. Happy, happy, joy, joy, zalige nachtrust, wetende dat we nog wat langer in ons stekje konden blijven.
Dinsdag 4 Januari 2011
Op dinsdag besloten we een tweede poging te wagen om de Cristo te bezoeken, dit keer met meer succes. Rond de middag stonden we aan de voet van het bekendste (stand)beeld van Rio de Janeiro. Niet alleen het immense beeld zelf is indrukwekkend, maar ook het zicht dat je van op de Corcovado hebt over de stad is de moeite van het treinritje waard. Na hier een half uurtje te hebben rondgehangen daalden we een stukje te voet af door de jungle die de berg bekleed. Halfweg stapten we opnieuw in het treintje. Terug in de stad splitsten onze wegen, Nele, Marc en Fafa stapten uit de bus in Copacabana om op zoek te gaan naar een nieuwe bikini voor Nele en een zwemshort voor Marc. Ik begaf me naar Ipanema om de betaling van ons appartementje te regelen. We kwamen elkaar weer tegen op het strand van Ipanema, of waar anders... 's Avonds gingen we met zijn allen uit eten aan de rand van Lagoa Rodrigo de Freitas. Een heel mooi restaurantje op een superlocatie en met erg aangenaam gezelschap...volop genieten. Voor het slapen gaan besloten Marc en ik de golven, die nu nog groter waren geworden in de duisternis te trotseren. Onder begeleiding van een volleerd surfer slaagde ik er ook voor het eerst in mijn leven in om zonder enig hulpmiddel (dus ook zonder surfplank) mee te 'surfen' op golven hoger dan anderhalve meter. Nice! Yeah (denk er een surfers handshake bij)!
Woensdag 5 Januari 2011
We hadden al een groot deel van de rijkere, mooie en moderne kanten van Rio gezien en vonden dat het tijd werd om ook het "andere Rio" te bezoeken. Zo gezegd, zo gedaan stapten we op woensdagmorgen een busje in dat ons zou meenemen op een toer door enkele Favelas; de sloppenwijken waarmee de heuvels in Rio de Janeiro zijn volgebouwd. De eerste Favela, gebouwd rond de route van een oud Formule 1 circuit was meteen indrukwekkend. De Favela Rocinha loopt van de ene flank van een heuvel/berg door over in de andere flank van de heuvel. Immens dus. We stopten er voor het schitterende zicht over de stad waarover de favela-bewoners, vaak mensen die in de hotels, restaurants, condominos, flatgebouwen of in de bouwsector in Rio werken, beschikken. Stop 2, op het terras van een van de gebouwen in de favela, gaf een goed idee van de grootte van de wijk en de nabijheid van de rijkere buurten en het strand. De favela loopt werkelijk over in een van de rijkste wijken van Rio, de scheidingslijn, een autosnelweg, is flinterdun. We stopten later op de voormiddag nog in een veel kleinere favela (2000 inwoners) waar we een prive-favela-schooltje bezochten en door de smalle straatjes van de favela wandelden, iets wat als 'te gevaarlijk' wordt beschouwd in Rocinha. De algemene indruk die ik aan de trip overhield was dat het met de mensen in de favela helemaal niet zo slecht gaat. Ze zien er gelukkig uit, hebben behoorlijke huizen (veel beter bijvoorbeeld dan in de sloppenwijken rond Kaapstad) en vele bewoners hebben de financiele mogelijkheden om de favela te verlaten, maar blijven liever in hun huis in de sloppenwijk. Het is hun goed recht. Ik vergeet hier gemakkelijkheidshalve wel even dat de mensen steeds onder druk staan van de drugsbendes die voor "bescherming" zorgen in ruil voor absolute zwijgplicht naar de legale overheden toe. De Braziliaanse en gemeentelijke overheid doet er alles aan om de sloppenwijken te pacificeren, i.e. politiemacht binnen te brengen zodat de drugsbendes niet langer gewapenderhand gehoorzaamheid kunnen afdwingen. Ze slagen daar behoorlijk goed in, en dat mag ook. Brazilie host de wereldbeker in 2014 en Rio de Janeiro de Olympische spelen in 2016... It better be safe.
Namiddag: zon (tussen de wolken en regendruppels door), zee en strand.
's Avonds was het weer tijd voor een stapje in de uitgaanswereld. We begaven ons naar Lapa, de wijk naast Santa Teressa, de place to be voor een biertje en de Samba. Het was er supergezellig, alle mensen op straat, live muziek in alle cafe's en hier en daar een samba-bandje dat de mensen aan het dansen kreeg. Het doet hard denken aan Bairro Alto in Lissabon voor zij die er ooit geweest zijn. Minstens even cool vond ik onze rit in een minibusje terug naar Ipanema. Het was een busje dat een van de favela's als eindbestemming had en zat dus vol met zingende, slapende of mokkende locals en... Nele en ik. Hier houd ik van! Feeling local.
Donderdag 6 Januari 2011
Dit zou de laatste dag zijn voor Marc en Fabiana samen met ons in het appartementje, wij zouden s anderendaags verder reizen. Hoog tijd dus voor die andere must-do in Rio de Janeiro, o Pao de Acucar, het suikerbrood, twee grote rotsen in de vorm van een suikerbrood die zo typisch zijn voor het landschap van a Capital. We hadden besloten om te voet tot op de eerste rots te wandelen, Morro da Urca. In het vertrekpunt, Urca, aangekomen bleek het echter veel te heet om aan de beklimming te beginnen. Geen wolkje aan de lucht die dag en dus 34C en veel te vochtig. We besloten dus even op het strand van Urca te blijven kamperen. Nu en dan sprongen we in zee om te verfrissen, maar niet echt om te zwemmen. Dit was het vuilste strand dat we in Brazilie al hadden gezien en zouden gaan zien. Tegen vier uur was het iets of wat frisser en besloten we omhoog te gaan. Net na ons vertrek begon het, godzijdank, lichtjes te regenen. Even later was het echter weer warm en nog vochtiger. Met andere woorden, we waren blij toen we op de rots aankwamen. Daar vleiden we ons neer op een van de vele bankjes die het balkon rijk is en genoten we van het schitterende zicht, Flamengo, Botafoga, O Cristo, Corcodova, de luchthaven met nu en dan een landend of opstijgend vliegtuig, etc. De kabelbaan naar de tweede, hogere rots was ons iets te duur en dus hielden we het bij deze eerste stop die zeker al aan de verwachtingen voldeed. We namen de kabelbaan terug naar beneden, keerden met zijn allen terug naar het appartementje waar Marc en Fabiana hun bagage oppikten en terugkeerden naar Jacarepagua waar Fafa's moeder en Serge wonen. Wij namen kaas en wijn mee naar het strand van Ipanema en genoten van de rust aan de rand van een woeste zee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten