Santa Cruz trek in de Cordillera Blanca

Donderdag 21 Oktober 2010
Donderdagmorgen om 6u stond Max ons in de lobby van ons hostel op te wachten. Hij begeleidde ons tot aan de minibus die ons naar Cashapampa zou brengen, het vertrekpunt van onze trek doorheen de Cordillera blanca. Na een goed ontbijt en een rit van om en bij de twee uur (even opgehouden door een kleurrijke processie midden in de bergen) bereikten we ons vertrekpunt. Net voor we daar aankwamen had onze chauffeur langs de weg nog een man aangesproken die later onze arriero bleek te zijn. De arriero is de ezeldrijver. Wij zouden 3 ezeltjes meekrijgen die instonden voor het transport van het kook-en kampeermateriaal. De man wist dus om 10u in de voormiddag dat hij pas 5 tot 6 dagen later weer thuis zou zijn. Hij zou nog moeten terugwandelen, wij zouden vier dagen doen over de Santa Cruz trek.
De eerste kilometers kondigde zich veelbelovend aan, onmiddellijk klommen we door een een ravijn omhoog naar een plateau/rivierbedding in het gebergte. Onze gids, Lucas, liet ons meteen verstaan dat het in het bergop gaan belangrijk was om in je ritme te komen, dit ritme ongeveer een klein uurtje vol te houden en dan 10 tot 15 minuten te rusten. Het "ritme" van Lucas was behoorlijk stevig, maar onze groep van 6 (Lucas (PER), Sam (FRA), Nick (SUI), Johannes (AUT), Nele en ik) bleef op die eerste dag toch mooi samen.
Na 4 uur stappen bereikten we de locatie van onze eerste kampeerplaats op 3760m hoogte. Even later waren we allemaal nogal onder de indruk van de timing van het Galaxie-expeditions team; nog geen 5 minuten nadat we op onze kampeerplaats waren aangekomen arriveerden ook onze kok, Umberto (PER) en onze arriero met zijn drie ezeltjes. 10 minuten later stonden onze drie slaaptenten alsook de comedor (de eettent), de "cocina" (keukentent) en de wc-tent recht en kregen we voor het eerst mate de coca geserveerd. De coca bladeren geven je de nodige kracht om op grote hoogte de geleverde inspanningen te verteren of te leveren. De locale bevolking maakt er sowieso gretig gebruik van en vooral in Colombia zijn ze populair voor het maken van cocaine. Coca cola is trouwens gebaseerd op mate (thee) de coca...
Toen we tegen 6 uur ons kaartspelletje onderbraken voor het avondeten wisten we helemaal dat het goed zat met ons begeleidersteam. De maaltijd die we kregen geserveerd moet zowat de beste zijn die we tot dan toe op onze reis hadden veroberd en onze metgezellen (enkelen al 6 maanden aan het reizen) dachten er net zo over. We hadden een schitterende, zonnige eerste dag in de Andes achter de rug, ons buikje was goed gevuld, een volle maan en drie ezeltjes waakten over ons en dus kropen we al vroeg (20u) in ons bedje voor een toch wel wat frisse nacht...

Vrijdag 22 Oktober 2010
Om zoveel mogelijk van de ochtendzon te genieten valt de wake-up call in de Andes ongeveer samen met het krieken van de zon. Om 6u30 wordt onze tent heen en weer geschud, om 7u zitten we aan de ontbijt-tafel. Onze tenten zijn dan al opgeruimd en onze rugzakken staan al klaar. Tegen 7u30 - 8u zijn we op pad. Op dag twee volgen we dezelfde rivier die verantwoordelijk is voor de ravijn die we gisteren trotseerden, passeren we hier en daar een paardje of twee en komen we de eerste bergmeren tegen. De besneeuwde Andes-toppen (enkele hoger dan 6000m) komen steeds dichterbij. De solidariteit in de groep is iets minder groot dan de dag ervoor. Het wordt een zware dag en Lucas heeft ons aangeraden om de weg op ons eigen tempo af te leggen. Nick heeft een beetje last van de hoogte (en van een al te makkelijke stoelgang) en hinkt wat achterop. Nele staat flink haar mannetje, maar geeft met haar kortere beentjes toch af en toe een twintigtal metertjes prijs op het koptrio. Ik bevind me ergens tussen de strevers en de fotograaf van dienst (Nele). Regelmatig houden we halt voor een hergroepering, om wat bij te leren over het gebergte, de streek(bieren) en het land, of gewoon om samen te genieten van het schitterende landschap.
De eerste etappe van de dag leggen we aan een behoorlijk tempo af, Lucas vindt dat we er nog allemaal fris uitzien en dus wordt er beslist om een omwegje van 7km te maken richting een uitzichtpunt en een hooggelegen gletsjermeer. Eens onderweg blijkt het hier niet om een simpele omweg te gaan, maar wel om een omweg die ons in geen tijd nog eens een stuk hoger zou brengen. Een stevige klim dus, maar het loonde de moeite. Het uitizcht is adembenemend en de duik in het gletsjermeer (4200m hoogte) erg verfrissend. Langer dan 15 seconden duurde die duik (in Adams-kostuum btw) niet, maar ik kon deze "once in a life time opportunity" niet aan me laten voorbijgaan. Na het nuttigen van onze lunch lieten we de krakende en kreunende (duidelijke hoorbaar) gletsjer achter ons en zetten we de afdaling in naar camp 2 aan de voet van de Taullirahu (5830m). Het laatste gedeelte van de route lag iets hoger op de flank van de vallei zodat we een mooit zicht hadden op de weg die we eerder die dag aflegden. Impressionant en het geeft je bovendien een groot gevoel van accomplishment om te zien hoe ver je gewandeld hebt.
Onze ezeltjes en kok waren ondertussen al aangekomen op onze kampplaats en 5 minuten na aankomst zaten we dus al weer aan de coca thee, terwijl we gezamelijk onze leningheid ten toon spreidde. Ik won met grote voorsprong. Ik was duidelijk de stijfste bok van het gezelschap (ik werk er aan...). Later die dag; kaartje gelegd, buikje gevuld, al de kleren die we bijhadden aangetrokken (het kan koude zijn 's nachts op 4250m hoogte) en de slaapzak in.

Zaterdag 23 Oktober 2010
Om 7u30 's anderendaags waren we al weer op pad. We zouden vandaag een berpas oversteken net naast de Taullirahu. De eerste 2u van de dag zouden we 500m stijgen. Lucas liet zich weer even gaan en, wetende dat het daarna enkel nog bergaf ging zijn, besloten Sam en ik hem op de voet te volgen. Kappotmakerij noemen ze dat in Meeuwen, maar je voelt wel dat je leeft, absoluut. 2 uur na ons vertrek hergroepeerden we voor een machtig zicht vanop Punta Union over de Santa Cruz vallei. We hadden de Cordillera Blanca overgestoken. Een snelle blik op de kaart stelde ons gerust; Downhill from here. Het landschap aan de andere kant van de bergketen was lichtjes anders - je kijkt nog steeds tegen een schijnbaar onoverbrugbare bergketen aan (de Andes bestaat hier uit 3 parallele ruggen) - maar de vegetatie verschilt. Het grootste verschil is er misschien eentje dat niet onmiddellijk duidelijk is, maar wel frapant. De beekjes en riviertjes die we voor de berpas tegenkwamen voeren smelt- en regenwater af naar de Pacifische Oceaan, terwijl we na de bergpas enkle nog water zagen vertrekken op een wel heel erg lange tocht naar de Atlantische Oceaan!
De hoogte (Nick) en een foute schoenkeuze (Johannes) zorgden voor grote afstanden tussen de leden van onze expeditie zodat we soms wel een tijdje wachtten om weer allemaal samen te komen. Gelukkig zagen we onze ezeltjes veilig passeren en wisten we dus dat er ons bij aankomst een heerlijk kopje thee stond te wachten. We kruisten ook toeristen die de trek in de andere richting ondernamen, zij zagen er heel wat minder gelukkig uit. In de andere richting is de trek dubbel zo zwaar, want je stijgt op dag 2 non-stop gedurende 7-8 uur... afzien. Voor ons was het dalen tot aan onze laatste kampplaats, waar we door de plaatselijke bevolking werden verwelkomt met bier en cola aan Andes-prijzen. Nick liet zich gaan, maar de rest van de groep hield het bij thee en coca (zonder de cola).

Zondag 24 Oktober 2010
Zondag en dus mogen we iets langer slapen; hadden we gehoopt, maar nee. Onze arriero begint vandaag nog aan de terugweg en dus helpen we hem een beetje door niet te laat te beginnen aan onze 2-3 uur durende laatste etappe. Om half acht op pad met andere woorden. We zitten duidelijk terug in de bewoonde wereld en komen regelmatig wat gedomesticeerde fauna tegen. In Valqueria - het eindpunt van onze trek - wachten we na aankomst een 3-4 tal uur op ons transport terug naar Huaraz. Onze ezeltjes zijn met hun baasje al terug op weg naar huis, 45km stappen voor de kiezen, wij hadden in totaal 52km afgelegd de laatste 4 dagen (de 7km lange omweg inbegrepen) en dat was voor iedereen voldoende.
De rit terug naar huis was geen saaie bedoening, in tegendeel. We passeerden de Pisco (>6000m) waar twee jaar geleden nog een Amerikaanse skier een afdaling dacht te gaan doen, hij keerde terug naar de USA in een kist. Verder zagen we nog global warming at work in een duidelijk teruggetrokken gletsjer, reden we over een immense (en beetje schrikwekkende berpas) en stopten we even aan de schitterende lagune Churup. Ruim 6 uur later stapten we uit onze minibus in Huaraz. We hadden er een schitterende vierdaagse opzitten en zonder twijfel een van de absolute hoogtepunten van onze reis op zitten.