Woensdag 3 November 2010
Op woensdagmorgen waren we al vroeg uit de veren voor wat onze meest toeristische (en tevens duurste) vierdaagse van onze trip zou worden. Bij het ochtendgloren stapten we in het busje dat ons naar het vertrekpunt van het Inca-trail zou brengen. In het busje maakten we kennis met An, een vrouw van 58 uit Londen, een Argentijns koppel Frederico (60) en Patricia en twee Nederlanders (Michiel en Lucas) die samen met ons en onze 2 gidsen Elias en Jose in het avontuur doken. Na een tussenstop in Ollantaytambo bereikten we 3u later (rond 10u) het begin van het "Inca-trail". We staken de Urubamba over, de rivier die in frebuari dit jaar nog fors buiten haar oevers treedde en zo duizenden toeristen gevangen hield in Aguas Caliente (eindpunt van de trek, dichtbij Machu Picchu). Het eerste deel van de trektocht brengt je door een redelijk droog gebied (dry forest) en je passeert er dan al onmiddellijk enkele indrukwekkende inca-ruines zoals die van Llaqtapta. Na een half uurtje doorstappen vanaf deze ruines, waar we door onze gids werden ingeleid in de Inca cultuur, bereikten we de plaats voor onze eerste lunch. Net zoals bij de Santa Cruz trek was deze weer veelbelovend. Onze dragers (porters), 11 plaatselijke boeren in totaal, hadden ons onderweg ingehaald en zij hadden de keukentent en comedor rechtgetrokken en een heerlijke driegangenmaaltijd voor ons voorbereid. We werden verwelkomd met een fris vruchtensapje en voor we aan tafel gingen kon iedereen zijn handen nog even wassen in zijn persoonlijk waskommetje. Je handen afdrogen deed je met een stuk keukenrol dat op een enorm nederige manier werd aangeboden door een van onze verlegen dragers. Voor het verplaatsen van onze stoel sprong er zelfs steevast een porter recht. Zij beschouwen het ons zoveel mogelijk naar onze zin maken als hun taak, maar voor ons was het toch even wennen zo bediend te worden. Wel, de maaltijd (en service) was uitstekend. Na de lunch restte er ons nog een tweetal uurtjes stappen tot Wayllabamba, onze eerste kampeerplaats. Opnieuw was de behulpzaamheid van de dragers overweldigend en de maaltijd schitterend. Na het avondeten speelden we nog even met zijn allen (7 toeristen en 2 gidsen) een kaartspelletje en kropen dan al vroeg (20u30) ons bed in.
Donderdag 4 November 2010
Na een rustige en aangename nacht werden we op donderdag om 6u gewekt door een team van twee dragers met thee (als vanouds in het gebergte mate de coca), een derde drager volgde met ons individuele waskommetje en de keukenrol. Een half uur later zaten we aan tafel voor een uitgebreid ontbijt dat ons door dag twee zou moeten brengen. Ondertussen hadden onze werkmiertjes alle tenten al opgeruimd en stonden ze klaar om ook de rest in te pakken. Dag 2 van het Inca pad staat algemeen bekend als de zwaarste dag omdat je op die dag de Warmiwanusca of dead women´s pass (=4200m - dus 1000m stijgen vanaf onze kampeerplaats) oversteekt. Onze gids raadde iedereen aan om het op zijn eigen tempo te doen. We spraken twee tussenstops tot aan de top af en daarna werd iedereen losgelaten. Ik herinnerde me de tips van onze gids in Huaraz, zocht mijn ritme (vrij stevig al zeg ik het zelf) en wandelde zonder omkijken in een ruk tot aan de afgesproken stopplaatsen. Nele volgde op vrij korte afstand, de Nederlanders lieten iets meer ruimte en werden kort gevolgd door An (58 jaar... chapeau). Frederico en Patricia hadden gewoonlijk het dubbel van de tijd nodig, maar aangezien ze ook dubbel zo oud waren als ons konden we daar absoluut geen punt van maken (integendeel, we waren onder de indruk). De laatste rechte lijn naar de bergpas is werkelijk moordend, steile incatrappen die je het gevoel geven dat je elk ogenblik achterover kan vallen, plus het lichte gebrek aan zuurstof omwille van de hoogte. Ik bevond me steevast tussen de dragers, wat me best wel een goed gevoel gaf als je weet dat de mannetjes bekend staan als snelheidsduivels in de bergen. Ik moet hierbij wel toegeven dat een drager gemiddeld 25kg op de pochel heeft terwijl mijn rugzak "maar" 15kg woog (allemaal spullen van Nele ,-) ). Samen met de Nederlanders, An en José begonnen we na de hergroepering op de bergpas aan de twee uur durende afdaling naar onze tweede kampplaats (ook niet te onderschatten, die trappen wegen best zwaar op je knieen). Ondertussen zaten we al in een vochtiger landschap en was de begroeiing dichter. Vanop de pas konden we het incapad duidelijk zien liggen tot aan onze kampplaats. Best wel cool. Rond 14u30 kwamen we aan. Het bekende lunch-ritueel voltrok zich weer en terwijl we ons voor de siesta in onze tentjes nestelden, arriveerden ook Frederico en Patricia. Voor het avondeten kregen de dragers nog allemaal de kans om zich aan ons voor te stellen (en vice versa). Een ietwat onwennig gebeuren, net kinderen die zich, heel erg verlegen, voorstellen op hun eerste dag in de kleuterklas, maar wel best schattig. De jongste drager was 18, de oudste 58, allemaal droegen ze 25kg met zich mee... Impressive. De dag was zwaar geweest en dus werd het weer niet al te laat.
Vrijdag 5 November 2010
Dag 3 bracht ons over een andere pas en tot in het regenwoud. Het landschap en onze directe wandelomgeving zag er nu volledig anders uit en nog veel mooier. We passeerde nu ook veel meer Inca-ruines, de Machu Picchu kwam duidelijk dichterbij. De groep bleef nu mooi samen en bij elke ruine leerde Elias ons weer iets bij over de Inca-beschaving op zijn eigen grappige en eerlijke manier. Hij tekende vaak zaken op de grond die hij daarna weer zorgvuldig uitwiste. "Are you clearing the evidence, Elias? No, but another guide might have another theory." En zo is het eigenlijk ook met de Inca´s, omdat ze geen geschrift hadden (enkel een gesproken taal) blijft het wat de inca-cultuur en -gewoontes betreft vaak gissen en vertrouwen op mondeling overgeleverde verhalen. Vanop onze lunchspot zagen we de achterkant van de Machu Picchu (Oude berg) liggen waarachter de bekende ruines zich verschuilen. Onze kampeerplaats lag 2 uurtjes verder, en 1000m lager. Stevig dalen dus over de intacte inca-tredes waarvan sommige uitgehouwen in de rotsen. Het is best wel een beetje speciaal om te weten dat je over een weg wandelt die 700 jaar geleden werd aangelegd en pas 60-70 jaar geleden bij het grote publiek bekend geraakte.
Zaterdag 6 November 2010
De laatste etappe naar Machu Picchu begon wel heel erg vroeg. De waskom-drager maakte ons al om 3u45 wakker, voor thee was er die morgen geen tijd. De reden: de dragers moeten om 5u al op de enige "drager-trein" naar Cusco zitten met alle bagagge. Na het ontbijt hadden wij nog even de tijd om goed wakker te worden alvorens aan te schuiven aan de toegangspoort van het laatste deel van de trek. Dit laatste stuk brengt je door een schitterende natuur met ontelbare Orchideeen en colibris allerhanden. Na een laatste stevige klim over de incatrappen bereikten we rond 7u30 de zonnepoort van waaruit je een prachtig zicht hebt op de Machu Picchu site... als het niet te mistig is. En het was mistig... Maar niet getreurd, 5 minuutjes wachten en de mist trekt langzaam weg en legt beetje bij beetje de historische site bloot... Zowaar nog beter als zonder mist. Nadat we het geheel hadden overschouwd, daalden we verder af naar de ruines. We hadden het echt getroffen met onze gids, op heel overtuigende manier vertelde hij niet alleen alles over de site zelf, maar ook over de ontdekking ervan. Bovendien gaf hij over alles zijn eigen mening (o.a. vindt hij dat de ontdekkers onder leiding van Bingham de site hebben vernietigd door de basisnormen van de archeologie volledig naast zich neer te leggen (schrijf op waar je wat weghaalt en vernietig geen rechtstaande gebouwen) ) en ondanks zijn overtuiging liet hij ons wel beseffen dat het niet allemaal exact zo hoeft te zijn zoals hij aan ons verkondigde.
Na het bezoek aan de site daalden we met zijn allen af tot in Aguas Calientes, het stadje aan de voet van de berg dat enkel hier is gebouwd omdat hier de Machu Picchu ligt. We lunchten in een plaatselijk restaurant (wat me later zuur opbrak) en gingen daarna nog even nagenieten in de thermische baden van het stadje samen met de Nederlanders. De treinrit terug naar Cusco zou mooi moeten zijn, ik kon er echter niet van genieten omdat mijn maag me behoorlijk parten speelden, wat zich aan het einde van de rit uitte in de typische symptomen van de reizigersziekte. Toen we terug in Cusco aankwamen was ik dus volledig aangewezen op Nele. Van zodra ze een kamer gevonden had voor ons, legde ik me in bed en was er geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om de volgende dag op de bus naar Arequipa (=10u) te stappen... (to be continued).
Bekijk hier de foto´s die bij deze tekst horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten