Donderdag 28 Oktober 2010 tot en met dinsdag 2 November 2010
Cuzco is by far de meest toeristische stad die we op onze reis al zijn gepasseerd, maar het is ook zeker een van de mooiste. In de hele stad vind je nog stukken van de originele Inca-muren terug en je kan er overaal koloniale kerken bezoeken. Daarnaast is de hele stad omgeven door mooie bergen en vind je vlakbij de 'heilige vallei' met enkele inca-ruines terug. Genoeg te zien dus, waardoor we dan ook besloten onze tijd te nemen om de stad en de omgeving te bezoeken. In de stad zelf bleven we een 3-tal dagen. Met het toeristisch ticket dat we gekocht hadden, konden we verschillende kerken, musea en historische sites bezoeken. Vooral de kathedraal vonden we de moeite waard...
Daarnaast exploreerden we gedurende 2 dagen de heilige vallei. Overal in Cuzco zijn er reisorganisaties die voor 20 sol (ongeveer 5 euro) een dagtour aanbieden waarbij je 3 inca-ruines kan bezoeken en 's avonds terug naar Cuzco keert. We sloten ons bij zo een tour aan, maar haakten af bij de 2de ruine die we bezochten, die van Ollantaytambo om daar te blijven slapen. Hierdoor konden we de impressionante ruines van Ollantaytambo op ons eigen ritme verkennen. Eerder die dag hadden we met de tour al de ruines van Pisac bezocht, maar daar konden we owv het strakke schema maar 1u blijven. Eigenlijk veel te kort om deze uitgestrekte site met duizende terrassen, indrukwekkende gebouwen en de grootste bekende begraafplaats, echt te bezichten. En omdat we dat in Ollantaytambo niet opnieuw aan de hand wilden hebben, zeiden we onze groep na de rondleiding vaarwel. We spendeerden na de rondleiding met de groep nog een extra uur aan de ruines van het vroegere Inca-fort. Ollantaytambo is de enige stad in Peru die volledig op de funderingen van de Inca-stad is gebouwd. Het grondplan (en het rioleringssysteem) is dus nog volledig hetzelfde als 600-700 jaar geleden. Ollantaytamba was net zoals Pisac een rustplaats langsheen het uitgestrekte inca wegennetwerk (alle steden die "tambo" in hun naam dragen zijn oude rustplaatsen langs dit wegennetwerk). Na het bezoeken van de terrassen en de zonnetempel klommen we de bergflank die tegenover de ruines ligt omhoog om de oude graanschuren van de Inca's van dichterbij te bekijken en om op die manier een mooi zicht te hebben op de ruines van het fort (dat trouwens in de figuur van een lama gebouwd was). De klim stelde niet teleur. Vanop deze hoogte konden we inderdaad de lama-vorm van het fort aanschouwen (iets waar ik voordien niet veel geloof aan hechtte) en we konden de zon achter de ruines zien ondergaan, ook best mooi. We waren zelfs zo onder de indruk van de ruines van Ollantaytambo dat we ze de volgende dag in de vroege ochtend (wanneer de zon op de zonnetempel schijnt) nogmaals (kort) bezochten.
Daarna zetten we koers naar Maras, een klein dorpje verderop in de heilige vallei. Van daaruit namen we een collectivo (een soort taxibus) naar de historische site van Moray. Moray was ten tijde van de Inca's een soort agricultuur-experiment: allerlei terrassen op de flank van een berg waar de Inca's verschillende gewassen op verschillende hoogtes (en dus ook verschillende temperaturen) probeerden te verbouwen. Speciaal, en erg interessant om te zien. Vanuit Moray kregen we van een ouder koppel uit Lima een gratis lift aangeboden naar Maras vanwaaruit we, na een lunch aan een kraampje (het enige 'restaurant' in de stad), aan onze wandeltocht naar Salinas begonnen. Salinas ligt op ongeveer 7 km van Maras en men ontgint er al honderden jaren zout uit het (zout-) water dat van de bergen uit de omgeving stroomt. Tijdens onze (mooie) wandeling kregen we het gezelschap van een sympathiek Frans koppel, met wie we wat reistips voor de komende maanden uitwisselden. De zoutbassins waren echt spectaculair. Ineens zie je tussen de bergen en het 'far west'-landschap meer dan 4000 kleine witte zoutbassins opduiken! In de bassins laat men een kleine laag water vanuit de bergen stromen waarna men het water laat verdampen zodat men vervolgens het zout gewoon kan opscheppen uit de bassins. We zagen enkelen arbeiders met grote kommen aan het werk: en maar zout scheppen! Dat er hier zoveel zout in het bergwater zit zou te maken moeten hebben met de geschiedenis van het gebied als oceaan. Tijdens de vorming van de Andes werd de werd de bodem hier omhooggeduwd en ontstond er een zoutmeer dat later opdroogde. Als we de mythe zouden moeten geloven, is het echter allemaal 'de schuld' van de Zonnegod. Volgens de mythe wilde hij de bevolking van Maras straffen omdat die weigerde het land te bewerken. Nadat we de zoutbassins verkend hadden, wandelden we verder naar de hoofdweg doorheen de heilige vallei waar we opnieuw een gratis lift aangeboden kregen (ditmaal van Julio, een local op weg naar Cuzco) tot aan onze volgende bestemming in de heilige vallei: Chinchera. Ook daar zijn er weer Inca-ruines te zien. Twee uurtjes later zaten we alweer in een collectivo richting Cuzco. Onze laatste volledige dag in Cuzco, vooraleer we aan het Inca-trail naar Machu Picchu begonnen, brachten we apart door. Ik wandelde nog wat door de smalle straatjes van het supergezellige San Blas (een wijk in Cuzco) en relaxte enkele uren op een zonnig terrasje, terwijl Dries nog de ruines van Tambomachay (het sauna en jacuzzi oord van de Inca), Puka Pukara (een vooruitgeschoven verdedigingsstadje voor Cusco), Q'enqo (een tempelcomplex gedeeltelijk uitgehouwen in de rotsen) en Sacsayhuaman (het militaire en administratieve centrum van Inca-Cusco en het hoofd van de jaguar-vorm van Cusco - van bovenaf gezien) in de nabije omgeving van Cuzco bezocht. Daarna restte ons enkel nog het klaarmaken van onze rugzakken voor onze 4-daagse wandeling over de oude Inca-weg naar Machu Picchu. We waren er helemaal klaar voor...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten