Arequipa en de Colca canyon

Zondag 7 November 2010 tot en met dinsdag 9 November 2010
Na een lange nacht voelde ik me de dag na mijn eerste maagproblemen in Zuid-Amerika een behoorlijk stuk beter en in staat om een slordige 10u lang op een bus nog wat te bekomen. Om 8u zaten we dus op de bus naar Arequipa. Daar aangekomen vonden we vlug een goed hostel en verkenden we nog even het centrum van de stad by night. Daarna opnieuw vroeg in bed, want de maag was toch nog niet optimaal.
's Anderendaags hadden we een algemene rustdag ingelast. We bezochten op ons gemak 'de witte stad', zoals Arequipa ook wel wordt genoemd. De stad dankt deze bijnaam aan de witte kleur van het vulkanisch gesteente waaruit het merendeel van de gebouwen is opgetrokken. We slenterden wat door de straten, bezochten enkele historische gebouwen en regelden alles voor onze volgende etappe: de Colca Canyon.
Na een goed ontbijt op dinsdag volgde er nog een blogsessie van mijnentwege terwijl Nele de sleutel van ons vorige hostel per post terug naar Cuzco opstuurde (in Arequipa teruggevonden in de bagage) en proviand insloeg voor onze busrit naar Cabanaconde. Het eerste deel van die busrit bracht ons door het prachtige Zuid-Peruviaanse landschap, erg woestijnachtig met hier en daar een kleine ogenschijnlijk verlaten nederzetting en grote kuddes lama's, alpaca's en vecunas (nog een soort lama). We zagen zelfs een meertje met enkele flamingo's! Het tweede deel van de tocht leidde ons langs de Colca Canyon, de tweede grootste canyon ter wereld na die van Cotohuasi (enkele honderden km's verderop) en dus nog groter dan de Grand Canyon in Arizona. Net voor zonsondergang kwamen we aan in Cabanaconde waar we onderdak vonden bij een Peruviaans-Belgisch koppel dat daar een schitterend hostel uitbaat. Zij gaven ons de nodige info ivm de mogelijke trektochten in de Colca Canyon tijdens ons gezellig avondmaal met een erg sympathiek Nieuw-Zeelands koppel. Tegen het einde van de avond begon Nele zich te voelen zoals ik op de trein vanuit Machu Picchu. Slecht nieuws dat zich 's nachts vertaalde in meerder toiletbezoeken.

Woensdag 10 November 2010
De nacht was voor Nele verschrikkelijk geweest en we besloten dus op woensdag nog niet aan onze trektocht in de Canyon te beginnen. Nele rustte in de voormiddag nog wat uit, terwijl ik de canyon ging verkennen. Ik vertrok richting de immense afgrond van waar ik de verschillende dorpjes kon zien liggen die we normaal die dag zouden aandoen: Sangalle, ook wel de oase genoemd, dat helemaal onderaan de canyon ligt en verder Malata en Tapay. Op mijn tocht langs de canyon ontmoette ik voor het eerst de Condor van de Andes, een machtig beest. Tegen de middag ging ik even op bezoek bij de zieke die tegen dan al weer voldoende was hersteld om in de namiddag Cruz del Condor te bezoeken, de plaats waar je het meeste kans hebt om condors te zien, zo werd ons verteld. En men had geen ongelijk. Op onze korte wandeling langs de canyon van Cruz del Cura (met een 30 euro cent bus tot aan dat punt geraakt) naar Cruz del Condor werden we constant gevolgd door 4-5 condors die regelmatig over onze hoofden passeerden. Niet enkel de Condors waren schitterend, ook het zicht op de canyon van hieruit was adembenemend. Tevreden keerden we na een anderhalf uurtje terug naar Cabanaconde met een toeristenbusje met 4 gepensioneerde Fransen dat we langs de weg tegenhielden. De pizza, weer samen met de kiwi's, smaakte heerlijk, maar was veel te groot. Geen nood, we konden hem laten inpakken. De ideale lunch voor de volgende dag dus.

Donderdag 11 November 2010
Zonder twijfel werden er in Meeuwen verschillende mensen wakker met een kater na het St-Maartensvuur, wij waren klaar voor onze afdaling in de canyon. Ons doel was Llahuar: een pueblo van volgens mij nog geen 10 zielen aan de monding van een zijrivier in de Colca. Het eerste deel van het pad liep opnieuw over de rand van de canyon. Daarna was het steil bergaf, we zouden die dag 1200m dalen tot aan de Colca. Daar stopten we voor onze Pizza lunch. Ondertussen had een jong (18 en 20) Frans koppel ons ingehaald en samen bewonderden we de geisers net naast de brug over de rivier. Na de lunch was het nog een anderhalf uur stappen tot aan Llahuar. Onderweg passeerden we nog een heus spookdorp, als je drie verlaten huizen en een stal een dorp mag noemen. Tegen 14u checkten we in in de Colca-lodge in Llahuar waar we na een korte dip in de rivier onmiddellijk gebruik maakten van de faciliteiten: een klein warm waterbad naast de rivier. Zalig relaxen na ongeveer 4.5 uurtjes wandelen in een van de diepste canyons ter wereld.
Na dit zalige bad besloten we ons steentje bij te dragen aan het avondeten. In de colca-lodge eten alle gasten 's avonds samen. Op het menu staat er forel... als er door de gasten die dag voldoende forellen werden gevangen in de rivier. Twee Franse gasten hadden ondertussen al een hele buit verzameld dus het zag er veelbelovend uit. Wij losten een ander Frans koppel (Peru stikt van de Fransen en Franstaligen) af dat met 3 vissen terugkeerde naar het hostel. In het half uurtje voor het vallen van de avond dat we nog hadden, slaagde Nele er in een vis te vangen via een haak in zijn staart, zodat ook wij onze bijdrage konden doen. De vis smaakte heerlijk.

Vrijdag 12 November 2010
's Anderendaags waren we alweer vroeg uit de veren voor ons pannekoeken ontbijt. Rond 8 uur zetten we, samen met Brandon, een Canadese reis-auteur die door een reis/trekking-tijdschrift de canyon was ingestuurd voor enkele artikeltjes, onze tocht naar Sorro in. In dit plaatsje, hier misschien 15 zielen, zouden we in de laadbak van een vrachtwagen stappen die ons terug tot Cabanaconde zou moeten brengen. Het pad naar Sorro bracht ons zonder twijfel langs het mooiste gedeelte van de canyon, steile rotswanden, immense ronde, gave rotsblokken in de rivier en langs de oever, cactusvelden, terrassen gevuld met mais, enz. Via een Indiana-Jones brug bereikten we ruim op tijd de open vlakte van waar de vrachtwagen zou vertrekken. Niet lang na onze aankomst kwam ook de vrachtwagen aan met een tiental canyonbewoners en hun waren die ze uit Cabanaconde hadden meegebracht. Daarna was het de beurt aan ons om met de lokale bevolking de laadbak van de vrachtwagen te vullen voor een schitterende rit omhoog. Onderweg pikten we nog hier en daar een extra passagier op die net een of andere plant had geoogst op een van de vele terras-velden die de flanken van de Canyon rijk zijn. Man en oogst krijgen dezelfde plaats in de vrachtwagen en naar het einde toe werd het een beetje wringen, maar het lukte. Tegen 12u30 bereikten we het einde van een van onze meest authentieke ritten tot nu toe. We waren nog net op tijd voor het boeken van een zitplaats op de volgende (overvolle) bus naar Arequipa. Daar brachten we de nacht door en stapten we 's anderendaags op een bus naar Puno. Het Titikakameer wachtte op ons.

Bekijk hier de foto´s die bij deze tekst horen.