Puno en het Titicacameer

Zaterdag 13 November 2010
Het was een vermoeiende rit naar Puno, die ons wel weer door een prachtig landschap bracht. Net voor Puno stapte er een "fixer" op de bus die ons een hostel en enkele uitstapjes aanraadde. Het hostel bleek dik in orde en niet duur en ook voor de uitstapjes gingen we met Jaime in zee. Een half uur na onze aankomst in Puno zaten we aldus op een boot richting las islas de Uros. Dit zijn een 60-tal artificiele, drijvende eilanden in het Titicacameer op 20 minuten varen van Puno. We meerden aan bij een van de eilandjes waar de plaatselijke bevolking ons al wuivend stond op te wachten. Op het rieten eiland werd er voor ons in een soort poppenkast uit de doeken gedaan hoe zo een drijvend eiland wordt gemaakt. Men begint met het verzamelen van de losgekomen, drijvenden klonten wortels (ongeveer 1-2m dik) van de rietplanten die men in verschillende blokken bij elkaar bindt. Daarna wordt het riet uitgespreid over de wortel-fundamenten, laag per laag steeds in verband. De eilanden worden verankerd in de minder diepe gebieden van het meer. Vervolgens bouwt men op de eilanden hutjes, keukens, een tuintje, een bassin waar men forellen in kweekt/bewaart etc. Men kan zich hier enkel per boot van het ene naar het andere eiland verplaatsen. Elke eiland (5-6 families of ongeveer 20 personen) beschikt over verschillende boten; grote (vooral om toeristen te vervoeren) en kleine rieten kano's en kleine motorbootjes (vooral om te gaan vissen). Na de uitleg over de constructie van de eilanden hadden we nog even de tijd om de hutjes te bezoeken (uitgerust met TV trouwens, die dankzij zonne-energie ook nog werkte ook), de keukens, het tuintje enz. Onvermijdelijk moesten we ook de soeveniers die de families hadden gemaakt gaan bekijken. Na een tijdje op het (kleine) eiland te hebben rondgewandeld, stapten we op een van de grote rieten boten voor een kort tochtje over het meer dat ons prachtige uitzichten op de Uros eilanden bij zonsondergang bood. De te korte tocht was enorm rustgevend, want de boten worden door mankracht aangedreven en je hebt dus geen last van een brullende motor. Later stopten we nog even aan een ander eiland met hotel en restaurant (alles uit riet), alvorens naar Puno terug te keren.

Zondag 14 November 2010
Op zondag vertrokken we al vroeg (7u30) voor een tweedaagse tocht naar de verschillende Peruviaanse eilanden in het Titicacameer. Onze eerste stop was opnieuw las islas de Uros waar we dezelfde uitleg kregen als de dag tevoren. We zaten echter op een ander eiland en kwamen dus met een andere familie in contact wat het toch weer interessant maakte. Na een bezoek van om en bij een uur aan deze eilananden zetten onze boot koers richting Amanti, het grootste Peruviaanse eiland in het meer.
Na een lange tocht (3u), eerder te wijten aan de trage boot dan aan de afstand, bereikten we Amanti waar we door verschillende plaatselijke families werden opgewacht. Wij werden toegewezen aan de familie van Florencia en Eusebio. Hun jongste dochter bracht ons tot aan hun huis waar we de nacht zouden doorbrengen. Voor ons middagmaal hadden we nog een uurtje de tijd dat we gebruikten voor een verfrissende duik in het Titicacameer, 3800m boven de zeespiegel met nog verrassend warm water. Ons middagmaal (soep en hoofdgerecht) was goed, maar beperkt. Vlees is erg schaars op de eilanden en de vis wordt blijkbaar toch niet zo vaak geserveerd als je zou denken.
Met ons buikje toch wel vol begaven we ons naar het dorpsplein waar we hergroepeerden met de hele groep voor een begeleide wandeling naar de top van het eiland. Van daaruit hadden we een schitterend panoramisch zicht over het meer en de Peruviaanse en Boliviaanse kust en konden we nog een mooie zonsondergang meepikken. Op eigen houtje keerden we terug naar onze familie voor het avondmaal.
Later kwam onze groep weer samen voor een uurtje folklore dans in het plaatselijke parochieheem. Iedereen, inclusief alle toeristen, was nu uitgedost in de plaatselijke klederdracht, wat er een leuk spektakel van maakte. Na het dansfestijn wandelden we in het licht van de maan terug naar onze verblijfplaats over het mooi aangelegde pad dat van en naar het dorpsplein leidt. De sterrenhemel was indrukwekkend.

Maandag 15 November 2010
Na de rustigste nacht van onze reis (er is geen verkeer op het eiland, enkel te voet bereik je een ander huis) stonden we om 6u15 alweer buiten om van de frisse meerlucht te genieten en om het eiland te zien wakker worden. Als ontbijt kregen we een soort smoutenbollen geserveerd, erg vettig, maar wel een stevig ontbijt. Anderhalf uur later zaten we alweer op onze pruttelboot die ons tot Taquile bracht.
Daar aangekomen zette iedereen op zijn eigen tempo koers naar het dorpsplein over een opnieuw schitterend aangelegd pad (de eilandbewoners staan bekend als uitstekende steenkappers). Vanop het pad hadden we constant een schitterend uitzicht op zowel het meer als het eiland en de verschillende oevers. Bij aankomst genoten we nog van enkele plaatstelijke administratieve taferelen en een heerlijk kopje koffie. Tegen 11u hadden we met de hele groep een rendez-vous in een restaurant voor een inwijding in de plaatselijke textielcultuur; aan iemands muts, hoed, riem en buideltas kan je hier zien of hij of zij vrijgezel, verloofd of getrouwd is. Bovendien geven de kleren aan of iemand deel uitmaakt van de leiding van het dorp of de 'gewone' gemeenschap. Er is hier trouwens ook geen politie, de burgemeester is tegelijkertijd de uitvoerende en gerechterlijke macht. Een interessant gegeven. De forel die we in het hotel kregen aangeboden was goed, maar niet uitstekend. De rit terug naar Puno was vooral lang. Later die dag werkten we nog wat blogstukjes af, aten we in het hostel en bezochten we het toeristische deel van de stad voor een cocktail.
De nacht zou weer kort zijn, om 7u30 de volgende morgen zou onze bus naar Copacabana vertrekken. Peru zat er op, het was schitterend geweest.