Torres del Paine

Dinsdag 14 December 2010
Vanuit Punta Arenas namen we een bus naar Puerto Natales om van daaruit, gepakt en gezakt, in de namiddag af te zakken naar het nationale park Torres del Paine, een van de mooiste parken van Zuid-Amerika en voor ons de reden om naar het zuiden van Patagonie te reizen. We zaten nog geen minuut op onze bus van Puerto Natales naar het park toen we ons realiseerden dat we onze camera in een hostel hadden achtergelaten met de bagage die niet mee ging op onze 4 tot 5-daagse trektocht. No way back en met een fikse deuk in ons gemoed zetten we onze route verder naar het park dat sinds het begin van onze reis vooral bij Nele als een van de grootste must-do's stond aangekruist. Twee uurtjes later in het park was onze gemoedstoestand dan weer helemaal omgekeerd omdat we opnieuw hadden mogen kennismaken met de goedheid van de mensheid - misschien is dat wel de belangrijkste herinnering aan anderhalf jaar Canada en 4 maanden Zuid-Amerika. Ik had de mensen in het hostel waar onze bagage stond kunnen contacteren, zij zouden onze camera de volgende ochtend aan de buschauffeur geven die de route Puerto Natales - Torres del Paine doet, die zou dan de camera aan de taxi-chauffeur geven die tussen de ingang van het park en het hotel in het park opereert. 's Anderendaags konden we dan de camera oppikken in het hotel. 3 etappes, 4 onafhankelijke personen van goede wil en alles zag er weer uit zoals we het gedroomd hadden. Vrolijk vertrokken we dus rond 18h op pad naar de eerste kampeerplaats van de W-trek die we de komende dagen zouden doen, campamento Torres op anderhalve kilometer van het uitzichtpunt op de "Torres del Paine", een van de hoogtepunten van het park. Tijdens onze tocht hadden we trouwens voortdurend een parchtig zicht op de Paine bergrug en nu en dan konden we al een glimp opvangen van de Torres. Het was wel al onmiddellijk behoorlijk zwaar. We droegen eten mee voor 5 dagen, onze slaapzakken, de tent, kookgerief, etc. We hebben onze rugzakken niet op voorhand gewogen, maar het zou me niet verwonderen moest ik ver over de ideale 15kg bagage hebben gezeten op dag een en Nele's rugzak zal dan wel weer niet al te veel onder die 15kg hebben gewogen. We waren dus zeer tevreden om de kampplaats te bereiken na 9-10km bergop wandelen. We maakten daar vlug onze eerste zakjes-pasta van de week en kropen onze slaapzak in.

Woensdag 15 December 2010
Het zicht op de Torres del Paine zou het best moeten zijn bij zonsopgang en in alle reisgidsen en bij alle reisorganisaties raadt men je dan ook aan om vroeg op te staan om het uitzichtpunt te bereiken voor zonsopgang wat er meteen ook weer voor zorgt dat het er dan al druk is. Onze wekker liep dus ook vroeg af, maar we vertrokken uiteindelijk toch nog ruim na zonsopgang (rond 6u30) omdat we nog ongeveer drie kwartier naar een contactlens hadden gezocht en gelukkig gevonden die ik ergens in de tent had laten vallen. De Torres waren mooi, maar minder indrukwekkend dan iedereen had laten uitschijnen, misschien omdat we allebei nogal moe waren na een koude nacht in de tent, of omdat we de zonsopgang hadden gemist en de hemel vrij bewolkt was. Eens terug op de kampplaats, na 1.5km steil omhoog en weer naar beneden te wandelen, besloten we toch nog een uurtje te gaan dutten, er wachtte immers nog een zware dag en we waren niet echt uitgeslapen. Daarna, al iets wakkerder, maakten we ons ontbijt, braken we ons campament op en daalden we af naar het hotel waar ik de camera ging oppikken terwijl Nele aan de rivier onze lunch (soep en pasta - heerlijk) voorbereidde. De camera estafette had gewerkt en ik keerde fier en tevreden terug met het speeltje dat we oh zo koesteren (vooral omdat mijn geheugen vaak te wensen overlaat en een hulpmiddel geen overbodige luxe is. Nele heeft het minder nodig). Na de lunch beukten we ons een weg tegen de wind in naar de Cuernos bergketen in het park. Nu en dan moesten we ons echt stevig vasthouden om niet door de wind van het pad te worden geblazen. Nele werd zelfs een keer op de knieen gedwongen. We liepen echter recht naar een schitterend gebergte in een prachtige groene omgeving. Tegen 18u bereikten we de rustplaats Cuernos, maar ons doel lag 5km verder in campamento Italiano aan het begin van de Valle del Frances. Van hieruit was het dus, vermoeid als we waren, doorwandelen met het verstand op nul, kop naar de grond, blik op oneindig (als dat kan met de kop naar de grond) en "schrei-en". Tegen 8u bereikten we het eindpunt van die dag. We hadden er 29.5km stappen opzitten, waarvan minstens 26km in full gear (>15kg), steeds in bergachtig terrein en met een stevige wind. Onze sterkste prestatie dus ver. Gelukkig zaten we hier terug op geringe hoogte (100-900m) wat het ademenen beduidend gemakkelijker maakt dan in de Andes. De pasta smaakte heerlijk. De nacht was echter weer redelijk fris.

Donderdag 16 December 2010
We begonnen de dag met een coca-thee die we vanuit Bolivie nog hadden meegesmokkeld. We konden de energie gebruiken. Het eerste deel van de derde dag in het park zouden we zonder rugzak afleggen. 6.5km omhoog langs de Frances gletsjers naar het uitzichtpunt op de cuernos bergrug. Prachtige omgeving en prachtige uitzichten over heel de route! De gletsjer verwende ons zelfs nog met sneeuw- en ijs-lawines door een groot stuk ijs af te stoten in het dal van het gebergte. Prachtig (en ook zalig zo zonder die rugzak). Back in the camp kookten we ons potje alvorens koers te zetten naar de camping Paine Grande. Dit stukje route (9.5km) was het eenvoudigste wat we al voorgeschoteld hadden gekregen en het was dan ook werkelijk genieten van het landschap dat er wel al heel anders uitzag dan wat we voordien gezien hadden. De wind was echter weeral van de partij en nu en dan sneeuwde het zelfs een beetje of viel er stevig wat regen. We waren echter goed uitgerust en dat alles kon de pret niet bederven. De zon bleef ook voortdurend van de partij, we moeten het met de Lonely Planet eens zijn: in Torres del Paine kan je echt 4 seizoenen in 1 dag hebben. Als het even wat zwaarder was konden we altijd even stoppen en ons omkeren voor een adembenemend zicht op de Cuernos bergketen. Dit stukje route deed ons beseffen dat we eigenlijk al behoorlijk wat moois gezien hebben de laatste maanden/jaren, maar dat we toch nog steeds verwonderd kunnen zijn van hetgeen nature ons voorschoteld. De Paine Grande campsite was de eerste waar we betaalden voor ons verblijf, maar had dan ook wel een (winddicht) keukentje en douches waar we gretig gebruik van maakten. Je tent staat hier wel vlak in de wind en de nacht was dus nog kouder dan de 2 vorige.

Vrijdag 17 December 2010
Na ons derde ontbijt vertrokken we gepakt en gezakt voor de 11km naar campamento Grey, zo genoemd naar de gletsjer op 3km van de camping. Halfweg de route heb je al een zicht op de gletsjer die zich rond een eiland in het appelblauwzeegroene gletsjermeer wringt. Het was de eerste keer dat we beiden zo een immense gletsjer zagen en we waren best onder de indruk. Het was wel weer heel de weg opletten, want er stond opnieuw een stevig windje. De vallei waar we doorliepen heette duidelijk niet voor niets Quebrada de los vientos (vallei van de winden). Camp grey was opnieuw een betalende camping (met lekker warme schuilhut). Carlos, een vriend van de eigenaar van het hostel waar we verbleven in Punta Arenas maakte er echter de dienst uit en een korte babbel met de man leverde ons meteen een korting van 50% en gratis heerlijk warme slaapzakken op. Na ons tentje te hebben opgeslaan en onze traditionele soep met pasta lunch te hebben verorberd, legden we nog de 3km naar de voet van de gletsjer af - stevig bergop. Van op honderd meter konden we de gletsjer duidelijk horen kraken en nu en dan vielen er kleine stukjes ijs, met veel lawaai in het gletsjermeer. We waren het er over eens, dit was voor ons het hoogtepunt van het park. Voor we onze tent inkropen, warmden we nog even op in de schuihut en dronken we nog een prijzig slaapmutsje. Dankzij de goede slaapzakken en de beschutte positie van onze tent werd de laatste nacht in het park ook meteen onze beste.

Zaterdag 18 December 2010 - Zondag 19 December 2010
Dag 5 in het park bestond uit de afdaling naar de camping Paine Grande van waaruit we een boot zouden nemen over het schitterende Pehoe meer naar de stopplaats van de bus die ons weer uit het park zou brengen. Vanop de boot hadden we opnieuw een schitterend zicht op de Cuernos bergrug. De busrit liet ons toe nog een laatste keer te genieten van de prachtige uitzichten, de guanaco's op het land (een soort lama) en de condors in de lucht. Moe maar zeer tevreden kwamen we terug aan in Puerto Natales waar we later Carlos ook weer tegen het lijf liepen. We zouden in dit stadje een dagje extra verblijven omdat de bus naar El Calafate (ARG), onze volgende stop, volledig volboekt was. Van deze dag maakten we dankbaar gebruik om de volgende dagen een beetje te plannen en even op adem te komen.

Bekijk hier de foto's.