Shuar-stam

Vrijdag 8 Oktober 2010
Vanuit Puyo besloten we een bezoek te brengen aan een Shuar-familie die verblijven in de jungle aanbiedt. Hiervoor namen we de bus richting Macas om na 48 km af te stappen in het midden van de Amazone. Onmiddellijk werden we verwelkomd door enkele stoere Shuar-krijgers, waarvan er eentje een beetje hinkte (voet geblesseerd tijdens een partijtje voetbal tegen een naburige familie) en twee Schotse dames die zo goed (gek) waren geweest om zich te engageren voor 3 maanden vrijwilligerswerk met de Shuar.
Onze nieuwe vriend Timothy (Shuar) toonde ons onze verblijfplaats voor de komende nacht en later schoven we aan tafel voor onze maaltijd met de familie, i.e. met de mannen. We kregen daar ook onze eerste "chicha" voorgeschoteld. Later kwamen we erachter dat het zootje wordt gemaakt door de vrouwen van de stam, lekker kauwen op een yucca en dan netjes in de pot tuffen, een dagje laten gisten en klaar is kees, lekker...
De familie waar we verbleven was de "offspring" van een man met zijn eerste vrouw, 12 kinderen en een boel nakomelingen in totaal. De vader des huizes verbleef op dat moment bij zijn andere vrouw enkele kilometers verder, ook daar had hij voor voldoende werkende handen gezorgd. De vader was trouwens ook de leraar van het schooltje voor beide families en de oprichter van het Arutam reservaat waar we verbleven, een bezig bei'tje.
Timothy nam ons in de loop van de namiddag mee op onze eerste jungle-wandeling. Grotere dieren zoals anaconda's en apen kom je in dit gebied blijkbaar overdag niet zo vlug tegen, insekten, inclusief de vogelspinnen, zagen we wel. Tegen het einde van de wandeling plukten we nog de salade voor het avondmaal in een van de "tuinen" van de familie, jonge blaadjes van de juca-plant. Heerlijk trouwens, net spinazie. De tuinen zijn kaalgekapte stukken oerwoud waar de Shuar op een voor ons nogal chaotische manier hun gewassen verbouwen. Voor we ons bed indoken, spendeerden we nog wat tijd met de vrijwilligers, twee Amerikanen die in totaal 4 weken zouden helpen met het werk van de shuar (wegen aanleggen, hutten bouwen, een keuken maken voor het schooltje, etc.) en de twee Schotten. Het was moeilijk te achterhalen of ze het nu leuk vonden of niet, wij waren het er alleszins over eens dat het niks voor ons zou zijn. Een kort bezoek en een nacht verblijven is voldoende.

Zaterdag 9 Oktober 2010
's Anderendaags nam Alex (15 jaar jong) ons, na een stevig ontbijt, mee op onze tweede jungle trip naar de waterval in de jungle. Voor de Shuar is die waterval heilig en zou een douche eronder ons volledig moeten zuiveren. Het was alleszins een welgekome verfrissing. Onderweg kregen we nog de Shuar oorlogstekens op onze wangen geschilderd en legde Alex ons uit welke plant te gebruiken tegen griep, verkoudheid, pijn, moeilijke of makkelijke stoelgang, hoe water uit een bamboo te halen enz. Voor een ventje van 15 wist hij verdorie veel. Nu is dat voor Ecuadorianen en zeker voor Shuar de ideale leeftijd om te trouwen. Net iets vlugger volwassen dan wij dus. Lunchen deden we met een schitterend zicht over het oerwoud. Een tante en een nichtje van Alex waren ons voorafgegaan en waren al druk bezig met koken toen we in het midden van de jungle plots terug bij een hut aankwamen.
Eens terug bij ons vertrekpunt namen we nog een heerlijk verfrissende douche en later wachten we samen met onze gids van de voormiddag op de bus terug naar Puyo. Het mannetje zag er plots heel anders uit, een beetje een snotneus die wat te stoer wil overkomen met zijn walkman en jeans met hier en daar een gat erin en enkel een t-shirt terwijl hij het vreselijk koud had. We zagen dus de twee kanten van de Shuar cultuur in de 20ste eeuw op een dag. Het respect blijft echter groot. Als je even verder leest over de Shuar zal je merken dat ze als een van de weinige stammen erin slaagden de Inca's en later de Spanjaarden terug te drijven, verder zijn ze niet vies van een hallucinerend plantje meer of minder (tot in het extreme) en verkleinden ze niet zo lang geleden nog de hoofden van hun vermoorde vijanden om ze rond hun hals te hangen, alles in het teken van hun sterk geloof in de natuur. Alex vertelde dat ze na een van hun drankjes wel eens met de bomen praatten, het deed een beetje aan Avatar denken.
In Puyo namen we afscheid van Martijn die tot dan met ons had meegereisd en namen we later een nachtbus naar Guayaquil om van daaruit naar Montanita door te reizen.