Geladen met elk een grote en kleinere rugzak, verlieten we ons appartement in Montreal op donderdagochtend 23 september. Ongeveer 15 uur later kwamen we na een vlotte reis aan in Quito, de hoofdstad van Ecuador. Hier zouden we in totaal acht dagen verblijven. De eerste drie dagen bezochten we Quito en omstreken, de laatste 5 dagen volgden we Spaanse les in de oude stad, gecombineerd met een verblijf bij een plaatselijke familie.
Vrijdag 24 September 2010
Vandaag verkenden we Quito een beetje. Zowel in de oude als in de nieuwe stad is alles te voet goed bereikbaar. Om van het ene (oude) deel van de stad naar het andere (nieuwe) deel van de stad te gaan, is de overvolle troleybus het goedkoopst. Vooral de oude stad beviel ons. Het leven verloopt er rustig en overal vind je kleine restaurantjes en winkeltjes waar je snel even binnen kan lopen. De oude stad staat vooral bekend om haar oude en mooie kerken en gebouwen, zoals bijvoorbeeld het presidentieel paleis dat we in de namiddag bezocht hebben. De nieuwe stad stond ons minder aan en daar probeerden we dan ook zo weinig mogelijk tijd te verliezen.
Zaterdag 25 September 2010
Op ongeveer 2 uur rijden van Quito bevindt zich Otavalo, een klein stadje dat vooral bekend staat om de inheemse bevolking die er leeft (met een typische klederdracht) en om de grote zaterdagmarkt. Dus op zaterdag besloten we die markt eens te gaan verkennen. Op de markt kan je dieren, fruit, groenten en vlees kopen, maar je vindt er ook een uitgebreide 'craftsmarket' waar je gewoven hoeden, truien, sjaals, hangmatten, juwelen, enz kan kopen. Allemaal heel erg mooi. Dries kon er niet aan weerstaan en kocht zich een typisch Ecuadoriaanse sombrero. Voor alles wat je hier koopt, moet je onderhandelen. Iets wat wij nog wat gewoon moeten worden...
Zondag 26 September 2010
Op zondag deden we een van de meest typisch toeristische uitstappen die je vanuit Quito kunt doen: een bezoek brengen aan Mitad del Mundo, een stadje waar de evenaar doorheen zou lopen (maar eigenlijk ligt de evenaar nog ietsje verder). Op zondag kan je er live optredens van plaatselijke en inheemse dansgroepen bewonderen, iets wat het hele gebeuren nog iets specialer (en jammer genoeg ook toeristischer) maakt. We besloten er ook een uitstapje te maken naar de vallei van Pululahua. Pululahua is een grote vulkaankrater, waar 150 mensen wonen die er leven van de landbouw. We waren er tegen 14.45u, nog net op tijd om een glimp op te vangen van de vallei, wamt tegen 15u neemt de bewolking toe (net als in heel Ecuador trouwens) en is de hele vallei in de mist gehuld. Onze gids, Frederico, gaf het bezoek nog een extra spiritueel tintje, door ons te vertellen over de rituelen van 'zijn' inheemse volk. Zo vertelde hij ons uitgebreid over de zuiveringsrituelen die de 'Shaman' (de heilige man en het hoofd van de 'stam') bij de mensen uitvoert (door onder andere zelf een erg sterk en vies drankje door de mond en neus op te drinken/snuiven) en aan het einde van onze tocht bedankte hij de Goden en Moeder Natuur door, in onze aanwezigheid, een melodietje op een klein houten fluitje te spelen. Best wel eens speciaal om mee te maken. Na ons bezoek kregen we de Shaman zelfs nog even te zien, maar de zuiveringsrituelen hebben we toch maar aan ons voorbij laten gaan...
Maandag 27 September 2010 tot en met Vrijdag 1 Oktober 2010
Deze week stond volledig in het teken van de Spaanse les. Elke dag volgden we 6u les (4u in de voormiddag en 2u in de late namiddag) en verbleven we in een plaatselijk gezin. We hebben voor een Spaanse school in de oude stad gekozen, vooral omdat de leraar, Freddy, ons het sympathiekste leek. En we zijn tevreden met die keuze. De lessen verliepen wel niet altijd even gestructureerd, maar we hebben in die week toch wel de basis van de grammatica geleerd en we hebben ons vocabularium toch al een pak uitgebreid. Nu gewoon zoveel mogelijk Spaans proberen te praten (en te verstaan, want dat is voorlopig nog het moeilijkste). Naast het Spaans, hebben we van onze leraar en diens kameraad Johnny ook vanalles geleerd over de Ecuadoriaanse cultuur. Niet enkel omdat ze er veel over vertelden, maar ook omdat ze ons meenamen naar 2 inheemse (en allesbehalve toeristische) markten in Quito (waar je zowel fruit, groenten en vlees als cavia's, honden, katten en ganzen kunt kopen!). En ze kookten ook een keer een typisch Ecuadoriaanse maaltijd voor ons. Echt 2 toffe mannen! Ook onze familie (Rina en haar 30-jarige zoon malik)viel goed mee. Rina en Malik zijn af en toe een beetje bizar, maar ze zijn heel erg vriendelijk en behulpzaam en ze koken superlekker! Ze wonen in een mooi rijhuis in Quito wat er van buiten veel kleiner uitziet dan het in werkelijkheid is. Het huis is vrolijk opgefleurd met enkele schilderijen van Rina en we hebben er zelfs ons eigen kamer en badkamertje. Geen enkele reden tot klagen dus.
Op donderdag stond Quito op haar kop. Dat hebben jullie waarschijnlijk al in de Belgische kranten gelezen. Aan de basis van de onlusten ligt een besparingsplan van de socialistische president Correa, waarbij politieagenten en militairen hun bonussen, decoraties en speelgoed voor hun kinderen niet meer zouden ontvangen. Honderden politieagenten kwamen daarop op straat en weigerden hun functie uit te voeren, een politiekantoor in het noorden werd bezet en de president trachtte de gemoederen te kalmeren maar eindigde met een hevig discours waarbij hij o.a. riep “Als jullie de president willen vermoorden, hier is hij! Dood mij! Dood mij, als jullie het lef hebben!”. Toen hij de plaats wou verlaten raakte hij ook gewond en werd naar het politie ziekenhuis vervoerd, waar hij vastgehouden werd door de politie. De militairen bleven hun president echter steunen en bevrijdden hem 's avonds uit het ziekenhuis. Dit ging gepaard met vrij veel geweld, waarbij ook enkele politieagenten om het leven kwamen. Maar wij ondervonden van al die heisa enkel positieve effecten: veel mensen op straat die al zingend, dansend, en slogans scanderend hun steun aan de president betuigden voor het presidentieel paleis (vlakbij onze Spaanse school). Feest dus. Iets verderop, in het noorden waar de president vast zat in het ziekenhuis, was de situatie natuurlijk minder rooskleurig, dat konden we via het nieuws goed volgen. Maar omdat we vonden dat de (buitenlandse) pers iets te overdreven reageerde, besloten ook wij ons verhaal de wereld in te sturen. Het resultaat vind je hier.
Op vrijdag was van de zogenaamde crisis al bijna niks meer te merken en ging het leventje in Quito opnieuw zijn gewone gangetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten